Z Aleksandrą Pakiełą, autorką książki "Oto ciało moje", rozmawiam o tym, co czuje przed swoim pisarskim debiutem, czego się obawia i co może zrobić pisarz lub pisarka, żeby złapać dystans do swojego pisania i reakcji na nie. Oczywiście, rozmawiamy też o samej książce "Oto ciało moje", która jest powieścią w znacznym stopniu autobiograficzną.

Z Aleksandrą Pakiełą, autorką książki "Oto ciało moje", rozmawiam o tym, co czuje przed swoim pisarskim debiutem, czego się obawia i co może zrobić pisarz lub pisarka, żeby złapać dystans do swojego pisania i reakcji na nie. Oczywiście, rozmawiamy też o samej książce "Oto ciało moje", która jest powieścią w znacznym stopniu autobiograficzną.

#65: Co się czuje przed debiutem? O książce "Oto ciało moje"

O męskości wokół książki "Historia męskości" wydanej przez Wydawnictwo słowo/obraz terytoria rozmawiam z dr Ludmiłą Janion, członkinią Pracowni Gender/Sexuality w Ośrodku Studiów Amerykańskich UW oraz wykładowczynią na gender studies.  Ten odcinek podcastu powstał z okazji Nocy Księgarń 2021. Wspólnie z wydawcami, blogerami i organizacjami pozarządowymi powstał specjalny cykl podcastów towarzyszący trzeciej edycji festiwalu organizowanego przez dystrybutora książek OSDW Azymut. Premiery rozmów o literaturze i księgarniach zaplanowano od 15 do 22 października 2021, a informacje kogo i gdzie można posłuchać znajdziecie na stronie: https://nocksiegarn.pl/dosluchania/  Zapraszam! To okazja do poznania nowych podcastów.

O męskości wokół książki "Historia męskości" wydanej przez Wydawnictwo słowo/obraz terytoria rozmawiam z dr Ludmiłą Janion, członkinią Pracowni Gender/Sexuality w Ośrodku Studiów Amerykańskich UW oraz wykładowczynią na gender studies. Ten odcinek podcastu powstał z okazji Nocy Księgarń 2021. Wspólnie z wydawcami, blogerami i organizacjami pozarządowymi powstał specjalny cykl podcastów towarzyszący trzeciej edycji festiwalu organizowanego przez dystrybutora książek OSDW Azymut. Premiery rozmów o literaturze i księgarniach zaplanowano od 15 do 22 października 2021, a informacje kogo i gdzie można posłuchać znajdziecie na stronie: <a href="https://nocksiegarn.pl/dosluchania/" rel="nofollow" target="_blank">https://nocksiegarn.pl/dosluchania/</a> Zapraszam! To okazja do poznania nowych podcastów.

#64: Dlaczego męskość jest ciągle w "kryzysie"? Rozmowa z dr Ludmiłą Janion

Czy "poniemieckie" i "ponazistowskie", to to samo? O tym, jak dziś traktujemy architekturę III Rzeszy pozostałą w Polsce i co możemy znaleźć w książce "Kłopotliwe dziedzictwo" wydanej niedawno przez Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie rozmawiam z prof. Ewą Sabiną Chojecką, współautorką książki. W odcinku pojawiają się też książki "Poniemiecki" Karoliny Kuszyk i "Kajś" Zbigniewa Rokity.  Partnerem odcinka jest MCK w Krakowie. fot. M. Korta

Czy "poniemieckie" i "ponazistowskie", to to samo? O tym, jak dziś traktujemy architekturę III Rzeszy pozostałą w Polsce i co możemy znaleźć w książce "Kłopotliwe dziedzictwo" wydanej niedawno przez Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie rozmawiam z prof. Ewą Sabiną Chojecką, współautorką książki. W odcinku pojawiają się też książki "Poniemiecki" Karoliny Kuszyk i "Kajś" Zbigniewa Rokity. Partnerem odcinka jest MCK w Krakowie. fot. M. Korta

#63: Kłopotliwe dziedzictwo. O "poniemieckim" i architekturze III Rzeszy w Polsce

Razem z Bartoszem Sadulskim, sekretarzem redakcji kwartalnika "Herito", opowiadamy o ciekawych, nieoczywistych i dobrych książkach autorów i autorek z Litwy. Są powieści, są książki non-fiction. Jest też Tomasz Mann i jego litewski dom, który pisarz wybudował za pieniądze z Nobla. Na koniec kilka słów o najnowszym numerze "Herito". Partnerem odcinka jest Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie.

Razem z Bartoszem Sadulskim, sekretarzem redakcji kwartalnika "Herito", opowiadamy o ciekawych, nieoczywistych i dobrych książkach autorów i autorek z Litwy. Są powieści, są książki non-fiction. Jest też Tomasz Mann i jego litewski dom, który pisarz wybudował za pieniądze z Nobla. Na koniec kilka słów o najnowszym numerze "Herito". Partnerem odcinka jest Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie.

#62: Pięć dobrych książek z Litwy, które warto znać

O książce "Idea Galicji" Larrego Wolffa opowiada profesor Jacek Purchla: - W naszej narracji i w formowaniu świadomości historycznej młodych Polaków dominuje gloria victis, a więc kult przegranych bohaterów. Można się bardzo wiele dowiedzieć o romantycznym uniesieniu naszych ułanów pod Samosierrą, o Reducie Ordona. Mamy do czynienia z prawdziwą apologia katastrofalnych powstań. Ale o pracy organicznej Galicjan na przełomie XIX i XX wieku, przygotowujących nas, Polskę i Polaków, do niepodległości, cicho. Mamy też do czynienia z warszawocentryzmem. Można dziś powiedzieć, że Warszawa stała się fundamentem ideologii irredentyzmu, a więc pochwały powstań. Partnerem odcinka jest Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie, które wydało książkę Larrego Wolffa. Książka "Idea Galicji" jest już dostępna w sprzedaży, możecie ją kupić tutaj: https://mck.krakow.pl/ksiegarnia/idea-galicji-historia-i-fantazja-w-kulturze-politycznej-habsburgow

O książce "Idea Galicji" Larrego Wolffa opowiada profesor Jacek Purchla: - W naszej narracji i w formowaniu świadomości historycznej młodych Polaków dominuje gloria victis, a więc kult przegranych bohaterów. Można się bardzo wiele dowiedzieć o romantycznym uniesieniu naszych ułanów pod Samosierrą, o Reducie Ordona. Mamy do czynienia z prawdziwą apologia katastrofalnych powstań. Ale o pracy organicznej Galicjan na przełomie XIX i XX wieku, przygotowujących nas, Polskę i Polaków, do niepodległości, cicho. Mamy też do czynienia z warszawocentryzmem. Można dziś powiedzieć, że Warszawa stała się fundamentem ideologii irredentyzmu, a więc pochwały powstań. Partnerem odcinka jest Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie, które wydało książkę Larrego Wolffa. Książka "Idea Galicji" jest już dostępna w sprzedaży, możecie ją kupić tutaj: <a href="https://mck.krakow.pl/ksiegarnia/idea-galicji-historia-i-fantazja-w-kulturze-politycznej-habsburgow" rel="nofollow" target="_blank">https://mck.krakow.pl/ksiegarnia/idea-galicji-historia-i-fantazja-w-kulturze-politycznej-habsburgow</a>

#61: Czego uczy nas dziś Galicja i jej mało znana historia? 

- Zarażanie się traumą to jest zjawisko, które zostało opisane w literaturze. Coś w tym jest, że jeśli ktoś ma kontakt z mocnymi historiami, to one nie pozostają bez wpływu. (…) Na pewno wpływ na traumę powojenną ma też to, w jakich ramach narodowych, państwowych funkcjonujemy. W badaniach nad poziomem stresu pourazowego w populacji europejskiej wyniki były następujące. W Europie Zachodniej, która też była doświadczona wojną, ale w innej skali oraz z możliwością szybkiego „przegadania” tego, co się stało, poziom stresu pourazowego, czyli PTSD, był na poziomie kilku procent. Natomiast w Polsce to było powyżej trzydziestu procent. Więc nie mamy tu do czynienia z błędem statystycznym. To była rażąca różnica, dająca do myślenia. Wydaje mi się, że jedną z przyczyn może być fakt, że po traumie wojny nie było czasu na oddech i przepracowanie tego, co się wydarzyło. Pojawiły się kolejne traumy – więzienia polityczne, bieda, rodziny były często rozdzielone. To wszystko się na siebie nakładało i miało też wpływ na pokolenie naszych rodziców. „Pogłosy” to książka o doświadczeniach drugiego pokolenia – osób, których rodzice byli polskimi więźniami niemieckich obozów koncentracyjnych w czasie II wojny światowej. O tym, jak wojenne przeżycia rodziców odcisnęły piętno na życiu dzieci? Czy trauma może być przekazywana z pokolenia na pokolenie? Jak doświadczenia sprzed 70 lat mogą wpływać dziś na tożsamość jednostek i społeczeństwa? Książka oparta jest na badaniach nad międzygeneracyjną traumą i postpamięcią potomków więźniów obozów koncentracyjnych. Partnerem odcinka jest Dom Spotkań z Historią w Warszawie. 

- Zarażanie się traumą to jest zjawisko, które zostało opisane w literaturze. Coś w tym jest, że jeśli ktoś ma kontakt z mocnymi historiami, to one nie pozostają bez wpływu. (…) Na pewno wpływ na traumę powojenną ma też to, w jakich ramach narodowych, państwowych funkcjonujemy. W badaniach nad poziomem stresu pourazowego w populacji europejskiej wyniki były następujące. W Europie Zachodniej, która też była doświadczona wojną, ale w innej skali oraz z możliwością szybkiego „przegadania” tego, co się stało, poziom stresu pourazowego, czyli PTSD, był na poziomie kilku procent. Natomiast w Polsce to było powyżej trzydziestu procent. Więc nie mamy tu do czynienia z błędem statystycznym. To była rażąca różnica, dająca do myślenia. Wydaje mi się, że jedną z przyczyn może być fakt, że po traumie wojny nie było czasu na oddech i przepracowanie tego, co się wydarzyło. Pojawiły się kolejne traumy – więzienia polityczne, bieda, rodziny były często rozdzielone. To wszystko się na siebie nakładało i miało też wpływ na pokolenie naszych rodziców. „Pogłosy” to książka o doświadczeniach drugiego pokolenia – osób, których rodzice byli polskimi więźniami niemieckich obozów koncentracyjnych w czasie II wojny światowej. O tym, jak wojenne przeżycia rodziców odcisnęły piętno na życiu dzieci? Czy trauma może być przekazywana z pokolenia na pokolenie? Jak doświadczenia sprzed 70 lat mogą wpływać dziś na tożsamość jednostek i społeczeństwa? Książka oparta jest na badaniach nad międzygeneracyjną traumą i postpamięcią potomków więźniów obozów koncentracyjnych. Partnerem odcinka jest Dom Spotkań z Historią w Warszawie.

#60: Jak dziedziczymy strachy i traumy po dziadkach? Rozmowa o książce "Pogłosy"

O książce z tej serii jeszcze tu nie rozmawiałem. Łukasz Galusek z MCK w Krakowie opowiada o książce "Wynalezienie Europy Wschodniej" Larrego Wolffa, która ukazała się niedawno w serii Biblioteka Europy Środka wydawanej przez Międzynarodowe Centrum Kultury. To esej o tym, jak i kiedy powstało pojęcie "Europy Wschodniej" i jakie miało ono konsekwencje dla świata i Polski.  Więcej o książce znajdziecie na stronie MCK. Oto fragment rozmowy: - Już Milan Kundera zwrócił uwagę, że jak to jest możliwe, że Praga mentalnie jest kojarzona ze Wschodem, a Wiedeń z Zachodem. A przecież geograficznie to Praga jest bardziej na zachód od Wiednia. Więc mamy coś takiego, że mentalnie przesuwamy ten mur, który nas rozdziela, na wschód. A tak naprawdę powinniśmy chcieć ten mur zburzyć. Zastanawia mnie to, że nie potrafimy się wymknąć z tego schematu myślowego, bo nawet jak znajdziemy się po drugiej stronie, to po prostu wypychamy tę granicę jak najdalej. Ona na przykład po Majdanie już nie jest pomiędzy Polską a Ukrainą, tylko już wydaje się nam, że ona jest za Ukrainą, ale oddziela nas od autorytarnej, dzikiej, azjatyckiej Rosji. A tak naprawdę my powinniśmy chcieć ten mur unieważnić i wymyślić, wynaleźć jakiś nowy sposób opowiadania, a co za tym idzie, widzenia naszego kawałka świata.  Partnerem odcinka jest Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie.

O książce z tej serii jeszcze tu nie rozmawiałem. Łukasz Galusek z MCK w Krakowie opowiada o książce "Wynalezienie Europy Wschodniej" Larrego Wolffa, która ukazała się niedawno w serii Biblioteka Europy Środka wydawanej przez Międzynarodowe Centrum Kultury. To esej o tym, jak i kiedy powstało pojęcie "Europy Wschodniej" i jakie miało ono konsekwencje dla świata i Polski.  Więcej o książce znajdziecie na <a href="https://mck.krakow.pl/ksiegarnia/wynalezienie-europy-wschodniej-mapa-cywilizacji-w-dobie-oswiecenia-1" rel="nofollow" target="_blank">stronie MCK</a>. Oto fragment rozmowy: - Już Milan Kundera zwrócił uwagę, że jak to jest możliwe, że Praga mentalnie jest kojarzona ze Wschodem, a Wiedeń z Zachodem. A przecież geograficznie to Praga jest bardziej na zachód od Wiednia. Więc mamy coś takiego, że mentalnie przesuwamy ten mur, który nas rozdziela, na wschód. A tak naprawdę powinniśmy chcieć ten mur zburzyć. Zastanawia mnie to, że nie potrafimy się wymknąć z tego schematu myślowego, bo nawet jak znajdziemy się po drugiej stronie, to po prostu wypychamy tę granicę jak najdalej. Ona na przykład po Majdanie już nie jest pomiędzy Polską a Ukrainą, tylko już wydaje się nam, że ona jest za Ukrainą, ale oddziela nas od autorytarnej, dzikiej, azjatyckiej Rosji. A tak naprawdę my powinniśmy chcieć ten mur unieważnić i wymyślić, wynaleźć jakiś nowy sposób opowiadania, a co za tym idzie, widzenia naszego kawałka świata. Partnerem odcinka jest Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie.

#59: Gdzie my żyjemy? Kto właściwie "wynalazł" Europę Wschodnią?

To książka o skutkach ubocznych himalaizmu, tak czytamy o niej na okładce. A także o tym, jak pasja partnera albo rodzica kształtuje życie całej rodziny. Moimi rozmówczyniami są Joanna Sokolińska i Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin, autorki książki „Rodziny himalaistów”.  Fragment rozmowy: - Kiedy rozpoczynałam rozmowy do książki, byłam ciekawa, co tak naprawdę myślą partnerki, wdowy, dzieci himalaistów. Czy mają żal? Czy czują wściekłość? Czy mają wrażenie, że je okradziono z czegoś? Czy czują dumę? Jak to jest widzieć nagłówki gazet „Wow, wszedł na szczy!”, „Zdobył koronę!”, kiedy samemu się stoi w kolejce do sklepu, pierze śpioszki – powiedziała Joanna Sokolińska. - Gdybym nie miała okazji dłużej rozmawiać z dziećmi himalaistów, to nie umiałaby przyjąć do siebie postawy „tak, rozumiem, nie mam żalu”. Próba zrozumienia, sama w sobie, też była dużym wyzwaniem, ale trzeba było to jeszcze napisać tak, żeby czytelnik zrozumiał – powiedziała Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin.

To książka o skutkach ubocznych himalaizmu, tak czytamy o niej na okładce. A także o tym, jak pasja partnera albo rodzica kształtuje życie całej rodziny. Moimi rozmówczyniami są Joanna Sokolińska i Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin, autorki książki „Rodziny himalaistów”. Fragment rozmowy: - Kiedy rozpoczynałam rozmowy do książki, byłam ciekawa, co tak naprawdę myślą partnerki, wdowy, dzieci himalaistów. Czy mają żal? Czy czują wściekłość? Czy mają wrażenie, że je okradziono z czegoś? Czy czują dumę? Jak to jest widzieć nagłówki gazet „Wow, wszedł na szczy!”, „Zdobył koronę!”, kiedy samemu się stoi w kolejce do sklepu, pierze śpioszki – powiedziała Joanna Sokolińska. - Gdybym nie miała okazji dłużej rozmawiać z dziećmi himalaistów, to nie umiałaby przyjąć do siebie postawy „tak, rozumiem, nie mam żalu”. Próba zrozumienia, sama w sobie, też była dużym wyzwaniem, ale trzeba było to jeszcze napisać tak, żeby czytelnik zrozumiał – powiedziała Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin.

#58: Skutki uboczne himalaizmu. Jak pasja kształtuje życie całej rodziny

Z Magdaleną Kicińską, reporterką i redaktorką naczelną magazynu "Pismo", rozmawiam o nowym wydaniu książki "Ten Inny" Ryszarda Kapuścińskiego. Pierwsze wydanie tej książki ukazało się w 2006 roku, w 2020 roku pojawia się kolejne. Czy po niemal 15 latach to, o czym mówi nam Kapuściński, jest aktualne? W jakich kontekstach dziś warto czytać "Tego innego"? Oto fragment rozmowy: - To jest taki rok, w którym się zamknęliśmy, tzn. nas zamknięto, sytuacja nas zamknęła, w obrębie kraju w obrębie domu, więc bardziej zanurzamy w naszą wspólnotę – mówi Magdalena Kicińska. - Dzisiaj dużo jesteśmy tu i teraz. W tej przestrzeni. I myślę sobie, (…) ta polaryzacja, która się dzieje nie tylko w Polsce, także w krajach tzw. Zachodu, też siłą rzeczy wyznacza innego. Dla mnie inny jest ten, kto uważa, że LGBT to zło, a dla niego z kolei ja mogę być inną, odmienną, różną w tym negatywnym kontekście, bo nie uważam, że osoby o innej orientacji nie powinny mieć praw. Dlatego też chyba z większą uwagą się rozglądam dookoła siebie, a nie gdzieś dalej, tak jak w tekstach Ryszarda Kapuścińskiego, kiedy ta ciekawa inność, w sensie budzącej zainteresowanie reportera czy reporterki nie jest daleko, tylko jest tutaj.

Z Magdaleną Kicińską, reporterką i redaktorką naczelną magazynu "Pismo", rozmawiam o nowym wydaniu książki "Ten Inny" Ryszarda Kapuścińskiego. Pierwsze wydanie tej książki ukazało się w 2006 roku, w 2020 roku pojawia się kolejne. Czy po niemal 15 latach to, o czym mówi nam Kapuściński, jest aktualne? W jakich kontekstach dziś warto czytać "Tego innego"? Oto fragment rozmowy: - To jest taki rok, w którym się zamknęliśmy, tzn. nas zamknięto, sytuacja nas zamknęła, w obrębie kraju w obrębie domu, więc bardziej zanurzamy w naszą wspólnotę – mówi Magdalena Kicińska. - Dzisiaj dużo jesteśmy tu i teraz. W tej przestrzeni. I myślę sobie, (…) ta polaryzacja, która się dzieje nie tylko w Polsce, także w krajach tzw. Zachodu, też siłą rzeczy wyznacza innego. Dla mnie inny jest ten, kto uważa, że LGBT to zło, a dla niego z kolei ja mogę być inną, odmienną, różną w tym negatywnym kontekście, bo nie uważam, że osoby o innej orientacji nie powinny mieć praw. Dlatego też chyba z większą uwagą się rozglądam dookoła siebie, a nie gdzieś dalej, tak jak w tekstach Ryszarda Kapuścińskiego, kiedy ta ciekawa inność, w sensie budzącej zainteresowanie reportera czy reporterki nie jest daleko, tylko jest tutaj.

#57: Kim jest "Ten Inny" w 2020 roku? Z Magdaleną Kicińską rozmawiam o książce Ryszarda Kapuścińskiego

Już 14 października rusza kolejna Noc Księgarń. Czyli ogólnopolski festiwal księgarń i czytelników i czytelniczek organizowany przez dystrybutora książek OSDW Azymut. Z tej okazji mam dla was odcinek specjalny. W którym możecie posłuchać, co do powiedzenia o książkach i swojej pracy mają księgarze i księgarki. Na potrzeby tego odcinka rozmawiałem z kilkorgiem księgarzy i księgarek. Pytałem o to, co w pracy księgarni jest najciekawsze, najlepsze, ale też dziwne i niespodziewane. Ze wszystkich odpowiedzi stworzyłem taki miks, który układa się w małą opowieść o pracy w księgarni.  A jeśli chodzi o Noc księgarń, to w tym roku potrwa ona 4 wieczory - od 14 do 17 października. Z powodu koronawirusa wszystkie wydarzenia odbywają się online. Będą one transmitowane w internecie. Szczegóły wydarzeń znajdziecie na stronie www.nocksiegarn.pl Mimo obostrzeń będzie też można zrobić zakupy książkowe po zmroku - zdalnie (przez telefon, internet) oraz podczas nocnych rabatów w księgarniach (przy zachowaniu odstępów i zasłanianiu nosa i ust). Wśród autorów i autorek, które wezmą udział w Nocy Księgarń, są m.in. Zygmunt Miłoszewski, Dorota Masłowska, Zyta Rudzka,  Mikołaj Grynberg, Agata Passent, czy np Marcin Świetlicki. Partnerem odcinka jest OSDW Azymut.

Już 14 października rusza kolejna Noc Księgarń. Czyli ogólnopolski festiwal księgarń i czytelników i czytelniczek organizowany przez dystrybutora książek OSDW Azymut. Z tej okazji mam dla was odcinek specjalny. W którym możecie posłuchać, co do powiedzenia o książkach i swojej pracy mają księgarze i księgarki. Na potrzeby tego odcinka rozmawiałem z kilkorgiem księgarzy i księgarek. Pytałem o to, co w pracy księgarni jest najciekawsze, najlepsze, ale też dziwne i niespodziewane. Ze wszystkich odpowiedzi stworzyłem taki miks, który układa się w małą opowieść o pracy w księgarni.  A jeśli chodzi o Noc księgarń, to w tym roku potrwa ona 4 wieczory - od 14 do 17 października. Z powodu koronawirusa wszystkie wydarzenia odbywają się online. Będą one transmitowane w internecie. Szczegóły wydarzeń znajdziecie na stronie <a href="http://www.nocksiegarn.pl" rel="nofollow" target="_blank">www.nocksiegarn.pl</a> Mimo obostrzeń będzie też można zrobić zakupy książkowe po zmroku - zdalnie (przez telefon, internet) oraz podczas nocnych rabatów w księgarniach (przy zachowaniu odstępów i zasłanianiu nosa i ust). Wśród autorów i autorek, które wezmą udział w Nocy Księgarń, są <a href="http://m.in" rel="nofollow" target="_blank">m.in</a>. Zygmunt Miłoszewski, Dorota Masłowska, Zyta Rudzka,  Mikołaj Grynberg, Agata Passent, czy np Marcin Świetlicki. Partnerem odcinka jest OSDW Azymut.

#56: Czego nie wiesz o księgarzach i księgarkach? Odcinek specjalny na Noc Księgarń

Książki, głównie literatura faktu, przede wszystkim reportaże.

Rafał Hetman o książkach

W lutym wydawcy zaplanowali sporo nowości w literaturze faktu. Część z tych książek mam już u siebie i czytam. Na część czekam przebierając nogami, bo zapowiadają się nieźle. Wystarczy spojrzeć tylko na autorów lutowych premier: Smoleński, Winnicka, Sturis, Tochman. A to nie wszyscy. Co więcej, w lutym swój tom poezji wydaje reporterka Magdalena Kicińska.

W lutym wydawcy zaplanowali sporo nowości w literaturze faktu. Część z tych książek mam już u siebie i czytam. Na część czekam przebierając nogami, bo zapowiadają się nieźle. Wystarczy spojrzeć tylko na autorów lutowych premier: Smoleński, Winnicka, Sturis, Tochman. A to nie wszyscy. Co więcej, w lutym swój tom poezji wydaje reporterka Magdalena Kicińska.

#14: Nowości lutego. Przegląd premier z literatury faktu

Książka Macieja Zaremby Bielawskiego to bez wątpienia jedna z najlepszych książek 2018 roku i być może najważniejsza w dorobku tego polsko-szwedzkiego autora. Wybitnie napisana porusza kilka niezwykle ciekawych i ważnych wątków. Ja chciałbym się skupić na jednym: języku, który Bielawski ukazuje jako narzędzie opresji i walki politycznej. Dziś nazwalibyśmy ten język mową nienawiści.

Książka Macieja Zaremby Bielawskiego to bez wątpienia jedna z najlepszych książek 2018 roku i być może najważniejsza w dorobku tego polsko-szwedzkiego autora. Wybitnie napisana porusza kilka niezwykle ciekawych i ważnych wątków. Ja chciałbym się skupić na jednym: języku, który Bielawski ukazuje jako narzędzie opresji i walki politycznej. Dziś nazwalibyśmy ten język mową nienawiści.

#10: Najlepsze książki 2018 roku: "Dom z dwiema wieżami" Macieja Zaremby Bielawskiego

"Wnuki Jozuego" to chyba najbardziej przerażająca książka Pawła Smoleńskiego o Izraelu. Reporter pokazuje w niej religijne paliwo, jakim karmi się konflikt bliskowschodni. Tym paliwem są słowa biblijnych ksiąg Starego Testamentu, które dziś wielu Izraelczyków chce odczytywać w sposób dosłowny, motywując w ten sposób i usprawiedliwiając m.in. nielegalne działania osadników izraelskich. Uświęcanie konfliktu nigdy do niczego dobrego nie prowadzi, a jak zauważa Smoleński, religijna radykalizacja w Izraelu postępuje.

"Wnuki Jozuego" to chyba najbardziej przerażająca książka Pawła Smoleńskiego o Izraelu. Reporter pokazuje w niej religijne paliwo, jakim karmi się konflikt bliskowschodni. Tym paliwem są słowa biblijnych ksiąg Starego Testamentu, które dziś wielu Izraelczyków chce odczytywać w sposób dosłowny, motywując w ten sposób i usprawiedliwiając <a href="http://m.in" rel="nofollow" target="_blank">m.in</a>. nielegalne działania osadników izraelskich. Uświęcanie konfliktu nigdy do niczego dobrego nie prowadzi, a jak zauważa Smoleński, religijna radykalizacja w Izraelu postępuje.

#17: Najbardziej przerażająca książka Pawła Smoleńskiego

W tym odcinku opowiadam o dwóch książkach, ale w sumie wspominam o pięciu. Głównymi bohaterami są jednak dwie pozycje: nowy reportaż z Agory autorstwa Łukasz Pilipa "Podwórko bez trzepaka" (w odcinku znajdziecie pełną recenzję tego zbioru reportaży) i książka, którą trudno mi przerwać czytać "Autobiografia Alicji B. Toklas" Gertrudy Stein.

W tym odcinku opowiadam o dwóch książkach, ale w sumie wspominam o pięciu. Głównymi bohaterami są jednak dwie pozycje: nowy reportaż z Agory autorstwa Łukasz Pilipa "Podwórko bez trzepaka" (w odcinku znajdziecie pełną recenzję tego zbioru reportaży) i książka, którą trudno mi przerwać czytać "Autobiografia Alicji B. Toklas" Gertrudy Stein.

#18: Zaczytuję się w tej książce!

Kontynuując serię odcinków o najlepszych według mnie książkach 2018 roku z kategorii literatury faktu, czas na "Wyhoduj sobie wolność. Reportaże z Urugwaju" Marii Hawranek i Szymona Opryszka.  To przemyślany, nieoczywisty i solidny reportaż o Urugwaju, pokazujący w zupełnie innej optyce te same problemy, z którymi zmagamy się w Polsce. W odcinku wspominam też o innych książkach poświęconych Ameryce Łacińskiej.

Kontynuując serię odcinków o najlepszych według mnie książkach 2018 roku z kategorii literatury faktu, czas na "Wyhoduj sobie wolność. Reportaże z Urugwaju" Marii Hawranek i Szymona Opryszka.  To przemyślany, nieoczywisty i solidny reportaż o Urugwaju, pokazujący w zupełnie innej optyce te same problemy, z którymi zmagamy się w Polsce. W odcinku wspominam też o innych książkach poświęconych Ameryce Łacińskiej.

#9: Najlepsze książki 2018 roku: "Wyhoduj sobie wolność" Maria Hawranek, Szymon Opryszek

Obiecałem ostatnio, że w najbliższych odcinkach podcastu będę opowiadał o książkach, które znalazły się w moim zestawieniu najlepszych książek 2018 roku, dlatego w tym odcinku mówię o "Powrocie" Hishama Matara. To poruszająca rodzinna historia z dyktaturą i rewolucją w tle.

Obiecałem ostatnio, że w najbliższych odcinkach podcastu będę opowiadał o książkach, które znalazły się w moim zestawieniu najlepszych książek 2018 roku, dlatego w tym odcinku mówię o "Powrocie" Hishama Matara. To poruszająca rodzinna historia z dyktaturą i rewolucją w tle.

#7: Najlepsze książki 2018 roku: "Powrót" Hishama Matara

Ze styczniowych premier w literaturze faktu wybrałem cztery książki, które moim zdaniem zapowiadają się najciekawiej i które będę chciał przeczytać w tym miesiącu. O każdej z nich mówię kilka słów.

Ze styczniowych premier w literaturze faktu wybrałem cztery książki, które moim zdaniem zapowiadają się najciekawiej i które będę chciał przeczytać w tym miesiącu. O każdej z nich mówię kilka słów.

#6: Premiery non-fiction stycznia 2018. Co chcę przeczytać?

W odcinku prezentuję wam moje osobiste zestawienie najlepszych książek non-fiction 2018 roku. Ponadto sprawdzamy, jakie książki uznali za najlepsze magazyn "Książki", tygodnik "Polityka", radio Tok FM oraz Paulina Małochleb z bloga Książki na ostro.

W odcinku prezentuję wam moje osobiste zestawienie najlepszych książek non-fiction 2018 roku. Ponadto sprawdzamy, jakie książki uznali za najlepsze magazyn "Książki", tygodnik "Polityka", radio Tok FM oraz Paulina Małochleb z bloga Książki na ostro.

#5: Najlepsze książki 2018 roku z literatury faktu

Mariusz Szczygieł jakiś czas po premierze „Nie ma” zamieścił na swoim profilu na Instagramie opinie czytelników niezadowolonych z najnowszego zbioru tekstów. - Po „Gottlandzie” i „Zrób sobie raj” spodziewałam się czegoś innego – cytował Szczygieł jedną z czytelniczek. Co takiego zrobił Szczygieł, że zawiódł swoich fanów? 

Mariusz Szczygieł jakiś czas po premierze „Nie ma” zamieścił na swoim profilu na Instagramie opinie czytelników niezadowolonych z najnowszego zbioru tekstów. - Po „Gottlandzie” i „Zrób sobie raj” spodziewałam się czegoś innego – cytował Szczygieł jedną z czytelniczek. Co takiego zrobił Szczygieł, że zawiódł swoich fanów?

#3 Dlaczego książką "Nie ma" Mariusz Szczygieł zawiódł fanów?

Dziś z Aleksandrą Rutkowską, rzeczniczką Fundacji Polskie Centrum Pomocy Międzynarodowej, rozmawiam o dobrych książkach na temat uchodźców w Polsce i na świecie - o książkach Samar Yazbek, Izy Klementowskiej, Bena Rawlence'a i Zygmunta Baumana. A także o pracy PCPM w różnych częściach świata.  (Fotografia do odcinka: Jowita Kozłowska)  Oto fragment rozmowy: Aleksandra Rutkowska: Zygmunt Bauman na łamach książki „Obcy u naszych drzwi” analizuje coś, co nazywa paniką migracyjną – takim niepokojem przed tym, co inne, obce, nieznane. (…) To co jest dużą wartością i cenną refleksją płynącą z tej książki, to próba uświadomienia czytelnikom, z czego się bierze ta niechęć, ten niepokój, związanym z obcym, który puka do naszych drzwi. To znaczy, że wraz z tym obcym, który był gdzieś na końcu świata, przychodzą historie, dramaty, kryzysy. Wcześniej, to wszystko było odległe, to było coś, czym nie musiałem, ja, Jan Kowalski, się zajmować. Wraz z uchodźcami, wraz z migrantami, wraz z tytułowymi obcymi, przychodzi kryzys, przychodzi świadomość tego kryzysu, przychodzi obraz świata, który kiedyś wydawał się odległy. (…) Bardzo często, uchodźców, ludzi, którzy uciekają przed wojną nazywa się migrantami ekonomicznymi. I to, co robi Bauman, to mówi o tym zjawisku. Tutaj cytat: „Gdy opinia publiczna już raz zaklasyfikuje ich jako potencjalnych terrorystów, migranci trafiają poza granice i zasięg moralnej odpowiedzialności. Poza przestrzeń współczucia i odruchu odpowiedzialności”. (…) Wiele wątków, które Bauman porusza, dzieje się na płaszczyźnie języka. (…) Wiem, że rozmawiamy o książkach, ale pozwolę sobie powiedzieć, o Ladine Labaki. To jest libańska reżyserka, która w niesamowity sposób poprzez filmy pokazuje tę rzeczywistość uchodźczą. Ona zrobiła kilkadziesiąt wywiadów, szukając bohatera do swojego filmu. Większość dzieci powiedziało jej, że wolałoby się nigdy nie urodzić. To powinien być dla nas taki alarm. Do czego my doprowadziliśmy jako społeczność? W tym momencie dojrzewa pokolenie pozostawionych gdzieś na uboczu, wykluczonych ludzi, często bez edukacji, wrzuconych do pewnego worka. Wielokrotnie spotykam się z pytaniami, czy nie boję się, czy tam nie jest niebezpiecznie? To są ludzie, którzy uciekli przed tym „niebezpiecznie”. Oni szukają bezpieczeństwa. A tak samo bezpieczeństwem osłaniają się wszyscy ci, którzy tym ludziom pomóc nie chcą.

Dziś z Aleksandrą Rutkowską, rzeczniczką Fundacji Polskie Centrum Pomocy Międzynarodowej, rozmawiam o dobrych książkach na temat uchodźców w Polsce i na świecie - o książkach Samar Yazbek, Izy Klementowskiej, Bena Rawlence'a i Zygmunta Baumana. A także o pracy PCPM w różnych częściach świata.  (Fotografia do odcinka: Jowita Kozłowska) Oto fragment rozmowy: Aleksandra Rutkowska: Zygmunt Bauman na łamach książki „Obcy u naszych drzwi” analizuje coś, co nazywa paniką migracyjną – takim niepokojem przed tym, co inne, obce, nieznane. (…) To co jest dużą wartością i cenną refleksją płynącą z tej książki, to próba uświadomienia czytelnikom, z czego się bierze ta niechęć, ten niepokój, związanym z obcym, który puka do naszych drzwi. To znaczy, że wraz z tym obcym, który był gdzieś na końcu świata, przychodzą historie, dramaty, kryzysy. Wcześniej, to wszystko było odległe, to było coś, czym nie musiałem, ja, Jan Kowalski, się zajmować. Wraz z uchodźcami, wraz z migrantami, wraz z tytułowymi obcymi, przychodzi kryzys, przychodzi świadomość tego kryzysu, przychodzi obraz świata, który kiedyś wydawał się odległy. (…) Bardzo często, uchodźców, ludzi, którzy uciekają przed wojną nazywa się migrantami ekonomicznymi. I to, co robi Bauman, to mówi o tym zjawisku. Tutaj cytat: „Gdy opinia publiczna już raz zaklasyfikuje ich jako potencjalnych terrorystów, migranci trafiają poza granice i zasięg moralnej odpowiedzialności. Poza przestrzeń współczucia i odruchu odpowiedzialności”. (…) Wiele wątków, które Bauman porusza, dzieje się na płaszczyźnie języka. (…) Wiem, że rozmawiamy o książkach, ale pozwolę sobie powiedzieć, o Ladine Labaki. To jest libańska reżyserka, która w niesamowity sposób poprzez filmy pokazuje tę rzeczywistość uchodźczą. Ona zrobiła kilkadziesiąt wywiadów, szukając bohatera do swojego filmu. Większość dzieci powiedziało jej, że wolałoby się nigdy nie urodzić. To powinien być dla nas taki alarm. Do czego my doprowadziliśmy jako społeczność? W tym momencie dojrzewa pokolenie pozostawionych gdzieś na uboczu, wykluczonych ludzi, często bez edukacji, wrzuconych do pewnego worka. Wielokrotnie spotykam się z pytaniami, czy nie boję się, czy tam nie jest niebezpiecznie? To są ludzie, którzy uciekli przed tym „niebezpiecznie”. Oni szukają bezpieczeństwa. A tak samo bezpieczeństwem osłaniają się wszyscy ci, którzy tym ludziom pomóc nie chcą.

#49: Dobre książki o uchodźcach. Rozmowa z Aleksandrą Rutkowską z PCPM

Podsumowanie 2019 roku, w którym prezentuję moją listę najlepszych książek z literatury faktu, jakie ukazały się w 2019 roku. 

Podsumowanie 2019 roku, w którym prezentuję moją listę najlepszych książek z literatury faktu, jakie ukazały się w 2019 roku.

#46: Dziewięć najlepszych książek 2019 roku z literatury faktu

O trudniej sztuce wyrzucania śmieci, zero waste, recyclingu i upcyclingu rozmawiam z Julią Wizowską, reporterką, autorką książki „Nie śmieci” i bloga NaNowoSmieci.pl. W odcinku pytam też moją rozmówczynię, jak to się stało, że zrezygnowała z opisywania wojen i rewolucji, na rzecz pisania o ekologii i ekologicznych rozwiązaniach. Fragment rozmowy: Rafał Hetman: Bardzo często jest tak, że kiedy reporter zapali się na punkcie jakiegoś tematu, musi uważać, żeby nie stać się bezkrytycznym rzecznikiem sprawy. Czy ty miałaś takie momenty, kiedy zauważałaś, że powinnaś być bardziej czujna, krytyczna, bo jesteś reporterką, a nie aktywistką ekologiczną? Julia Wizowska: Kiedy przyszłam do jednego z zakładów przetwarzania odpadów, usłyszałam: pani Julio, cieszymy się, że pani jest, ale liczymy się z tym, że pani nas trochę obsmaruje w tej książce, bo zajmujemy się nie do końca ekologicznymi rzeczami w rozumieniu zero waste. Nie, nie obsmarowałam tego zakładu. Przedstawiłam dokładnie tak, jak wygląda. Czy było to łatwe? W sumie, nie było to trudne. Podobne doświadczenia miałam już z poprzednich książek – z „Po północy w Doniecku” i „Ostatni taniec za kurtyną” o armii radzieckiej. Z jednym i z drugim czuję się bardzo związana. Armia radziecka – w związku z moim ojcem, żołnierzem radzieckim. A z Donieckiem, bo stamtąd mój dziadek pochodził, więc miejsce było mi znane, ludzie byli mi znani. Bardzo emocjonalny stosunek miałam i do jednej i do drugiej książki. W obu przypadkach trzeba było oddzielić emocje i siebie-Julię od Julii-reporterki. I wtedy naprawdę było ciężko to zrobić, bo to było bardzo zrośnięte emocjonalnie ze mną. Ale jaku już tamte rzeczy przerobiłam, to z książką „Nie śmieci” było o wiele łatwiej. Mogłam wyjść ze swojej skóry, stanąć obok i opisać problem jako reporterka, a nie osoba zaangażowana. (…) Ale bardzo ciężko było mi przy rozdziale o butach. Bo możemy sobie kupić buty ze skóry naturalnej, ale to się wiąże z tym, że ucierpią zwierzęta. Możemy kupić buty ze skóry ekologicznej, ale one wtedy rozlecą nam się za chwilę. I to też nie jest do końca rozwiązanie, które popieram. Możemy kupić buty ze skóry wegańskiej, to są takie nowe rozwiązania – buty z korka, buty z grzyba, kombuczy, taki grzybek herbaciany, czy z jabłek, z ananasów. I jak pisałam ten rozdział, to próbowałam przedstawić wszystkie zalety i wszystkie wady każdego z tych rozwiązań. Ja mam na sobie buty skórzane. Nie jem mięsa, ale mam na sobie buty skórzane. Tylko że te buty są z drugiego obiegu. Kupiłam je na Allegro, bo ktoś sobie wcześniej kupił, ale mu nie pasowały i je odsprzedał. I to jest rozwiązanie, które popieram najbardziej ze wszystkich. Ale starałam się przedstawić różne opcje, tak żeby czytelnik mógł sobie sam wyrobić zdanie. Bo to jest coś czego nie lubię: kiedy ktoś daje gotowe rozwiązanie i mówi, że człowiek ma się do niego stosować. Nawet napisałam na blogu kilka tekstów o tym, jak przekonywać do zero waste. Odpowiedź: nie przekonywać. Pokazywać swoim przykładem.

O trudniej sztuce wyrzucania śmieci, zero waste, recyclingu i upcyclingu rozmawiam z Julią Wizowską, reporterką, autorką książki „Nie śmieci” i bloga <a href="http://NaNowoSmieci.pl" rel="nofollow" target="_blank">NaNowoSmieci.pl</a>. W odcinku pytam też moją rozmówczynię, jak to się stało, że zrezygnowała z opisywania wojen i rewolucji, na rzecz pisania o ekologii i ekologicznych rozwiązaniach. Fragment rozmowy: Rafał Hetman: Bardzo często jest tak, że kiedy reporter zapali się na punkcie jakiegoś tematu, musi uważać, żeby nie stać się bezkrytycznym rzecznikiem sprawy. Czy ty miałaś takie momenty, kiedy zauważałaś, że powinnaś być bardziej czujna, krytyczna, bo jesteś reporterką, a nie aktywistką ekologiczną? Julia Wizowska: Kiedy przyszłam do jednego z zakładów przetwarzania odpadów, usłyszałam: pani Julio, cieszymy się, że pani jest, ale liczymy się z tym, że pani nas trochę obsmaruje w tej książce, bo zajmujemy się nie do końca ekologicznymi rzeczami w rozumieniu zero waste. Nie, nie obsmarowałam tego zakładu. Przedstawiłam dokładnie tak, jak wygląda. Czy było to łatwe? W sumie, nie było to trudne. Podobne doświadczenia miałam już z poprzednich książek – z „Po północy w Doniecku” i „Ostatni taniec za kurtyną” o armii radzieckiej. Z jednym i z drugim czuję się bardzo związana. Armia radziecka – w związku z moim ojcem, żołnierzem radzieckim. A z Donieckiem, bo stamtąd mój dziadek pochodził, więc miejsce było mi znane, ludzie byli mi znani. Bardzo emocjonalny stosunek miałam i do jednej i do drugiej książki. W obu przypadkach trzeba było oddzielić emocje i siebie-Julię od Julii-reporterki. I wtedy naprawdę było ciężko to zrobić, bo to było bardzo zrośnięte emocjonalnie ze mną. Ale jaku już tamte rzeczy przerobiłam, to z książką „Nie śmieci” było o wiele łatwiej. Mogłam wyjść ze swojej skóry, stanąć obok i opisać problem jako reporterka, a nie osoba zaangażowana. (…) Ale bardzo ciężko było mi przy rozdziale o butach. Bo możemy sobie kupić buty ze skóry naturalnej, ale to się wiąże z tym, że ucierpią zwierzęta. Możemy kupić buty ze skóry ekologicznej, ale one wtedy rozlecą nam się za chwilę. I to też nie jest do końca rozwiązanie, które popieram. Możemy kupić buty ze skóry wegańskiej, to są takie nowe rozwiązania – buty z korka, buty z grzyba, kombuczy, taki grzybek herbaciany, czy z jabłek, z ananasów. I jak pisałam ten rozdział, to próbowałam przedstawić wszystkie zalety i wszystkie wady każdego z tych rozwiązań. Ja mam na sobie buty skórzane. Nie jem mięsa, ale mam na sobie buty skórzane. Tylko że te buty są z drugiego obiegu. Kupiłam je na Allegro, bo ktoś sobie wcześniej kupił, ale mu nie pasowały i je odsprzedał. I to jest rozwiązanie, które popieram najbardziej ze wszystkich. Ale starałam się przedstawić różne opcje, tak żeby czytelnik mógł sobie sam wyrobić zdanie. Bo to jest coś czego nie lubię: kiedy ktoś daje gotowe rozwiązanie i mówi, że człowiek ma się do niego stosować. Nawet napisałam na blogu kilka tekstów o tym, jak przekonywać do zero waste. Odpowiedź: nie przekonywać. Pokazywać swoim przykładem.

#44: Gdzie wyrzucić...? O śmieciach i zero waste rozmawiam z Julią Wizowską

Kończy się rok 2019, czas więc na jego książkowe podsumowanie. Z tej okazji mam dla was obszerne omówienie kilkunastu książkowych tytułów (nie tylko z literatury faktu), które razem z Beatą Prokopczuk-Daab z księgarni Czarnego nagraliśmy kilka dni temu. Rozmawiamy o „Nieradości” Pawła Sołtysa, „Cieśninach” Wojciech Nowicki, „Olive powraca” Elisabeth Strout, a także książkach „Strammer” Mikołaja Łozińskiego i korespondecji Szymborskiej z Barańczakiem, a także wielu innych.  Być może niektóre z omawianych książek zechcecie kupić w prezencie sobie lub swoim bliskim. W drugim odcinku rozmawiamy między innymi o książkach: „Ilustratorki, ilustratorzy” Barbary Gawryluk, „Boznańska. Non finito” Angeliki Kuźniak, „Cieśniny” Wojciech Nowicki, „Olive powraca” Elisabeth Strout, „Strammer” Mikołaja Łozińskiego, „Nadzieja w mroku. Nieznane opowieści, niebywałe możliwości” Rebeki Solnit, „Wiele tytułów” Ryszarda Koziołka.

Kończy się rok 2019, czas więc na jego książkowe podsumowanie. Z tej okazji mam dla was obszerne omówienie kilkunastu książkowych tytułów (nie tylko z literatury faktu), które razem z Beatą Prokopczuk-Daab z księgarni Czarnego nagraliśmy kilka dni temu. Rozmawiamy o „Nieradości” Pawła Sołtysa, „Cieśninach” Wojciech Nowicki, „Olive powraca” Elisabeth Strout, a także książkach „Strammer” Mikołaja Łozińskiego i korespondecji Szymborskiej z Barańczakiem, a także wielu innych.  Być może niektóre z omawianych książek zechcecie kupić w prezencie sobie lub swoim bliskim. W drugim odcinku rozmawiamy między innymi o książkach: „Ilustratorki, ilustratorzy” Barbary Gawryluk, „Boznańska. Non finito” Angeliki Kuźniak, „Cieśniny” Wojciech Nowicki, „Olive powraca” Elisabeth Strout, „Strammer” Mikołaja Łozińskiego, „Nadzieja w mroku. Nieznane opowieści, niebywałe możliwości” Rebeki Solnit, „Wiele tytułów” Ryszarda Koziołka.

#43: Część druga książkowego podsumowania 2019 roku

Kończy się rok 2019, czas więc na jego książkowe podsumowanie. Z tej okazji mam dla was obszerne omówienie kilkunastu książkowych tytułów (nie tylko z literatury faktu), które razem z Beatą Prokopczuk-Daab z księgarni Czarnego nagraliśmy kilka dni temu. Rozmawiamy o „Nieradości” Pawła Sołtysa, „Cieśninach” Wojciech Nowicki, „Olive powraca” Elisabeth Strout, a także książkach „Strammer” Mikołaja Łozińskiego i korespondecji Szymborskiej z Barańczakiem, a także wielu innych.  Być może niektóre z omawianych książek zechcecie kupić w prezencie sobie lub swoim bliskim. W pierwszym odcinku mówimy między innymi o takich książkach jak: „Dwunaste nie myśl, że uciekniesz” Filipa Springera, „Nieradość” Pawła Sołtysa, „Pusty las” Moniki Sznajderman, „Japonia utracona” Alexa Kerra, „Granica” Kapki Kassabovej, „Powrót do Reims” Didiera Eribona, „Moja żona głaszcze jeże. Rozmowy małżeńskie” Błażeja Strzelczyka, „Inne pozytywne uczucia też wchodzą w grę. Korespondencja 1972-2011” Wisława Szymborska, Stanisław Barańczak. Posłuchaj też drugiej części podsumowania w odcinku nr 43.

Kończy się rok 2019, czas więc na jego książkowe podsumowanie. Z tej okazji mam dla was obszerne omówienie kilkunastu książkowych tytułów (nie tylko z literatury faktu), które razem z Beatą Prokopczuk-Daab z księgarni Czarnego nagraliśmy kilka dni temu. Rozmawiamy o „Nieradości” Pawła Sołtysa, „Cieśninach” Wojciech Nowicki, „Olive powraca” Elisabeth Strout, a także książkach „Strammer” Mikołaja Łozińskiego i korespondecji Szymborskiej z Barańczakiem, a także wielu innych.  Być może niektóre z omawianych książek zechcecie kupić w prezencie sobie lub swoim bliskim. W pierwszym odcinku mówimy między innymi o takich książkach jak: „Dwunaste nie myśl, że uciekniesz” Filipa Springera, „Nieradość” Pawła Sołtysa, „Pusty las” Moniki Sznajderman, „Japonia utracona” Alexa Kerra, „Granica” Kapki Kassabovej, „Powrót do Reims” Didiera Eribona, „Moja żona głaszcze jeże. Rozmowy małżeńskie” Błażeja Strzelczyka, „Inne pozytywne uczucia też wchodzą w grę. Korespondencja 1972-2011” Wisława Szymborska, Stanisław Barańczak. Posłuchaj też drugiej części podsumowania w odcinku nr 43.

#42: Część pierwsza książkowego podsumowania 2019 roku

Szukasz dobrych książek o sporcie? Na prezent, dla siebie? Ten odcinek jest dla ciebie! O tym, co to znaczy „dobra książka o sporcie” i gdzie takie książki można znaleźć, rozmawiam z Joanną Wiśniowską, reporterką, która pisze o sporcie i dużo czyta na ten temat. Wiedzieliście, że o piłce nożnej piszą tacy pisarze jak Wojciech Kuczok i Martin Caparros? W podcaście mówimy też o tym, dlaczego tak trudno znaleźć w Polsce dobre książki o kobietach w sporcie. Fragment rozmowy: Joanna Wiśniowska: Michał Okoński napisał książkę o kibicu inteligencie.  I o tym, jak o futbolu można opowiedzieć inaczej. Tutaj mamy taki paradoks, że podczas zeszłorocznych mistrzostw świata w Rosji najlepsze teksty o mistrzostwach wychodziły spod pióra Michała, który nie jest dziennikarzem sportowym. Ale Okoński porusza takie wątki, które podnosi niewielu dziennikarzy sportowych. I „futbol jest okrutny” to książka obowiązkowa, jeżeli ktoś chce się wgłębić w piłkę nożną. Rafał Hetman: Ja w czasie mistrzostw świata czytałem teksty o piłce nożnej Wojciecha Kuczoka i to są rzeczywiście teksty literacko ciekawe, a poza tym pisarz zwraca uwagą na inne rzeczy niż dziennikarz sportowy, który jest ukierunkowany tylko na sport, na wynik. Joanna Wiśniowska: Osoby, które są spoza tego środowiska sportowego bardzo fajnie opowiadają, np. Martin Caparros na hiszpańskojęzycznej stronie „New York Timesa” tak świetnie opowiadał o Mundialu! (…) Rafał Hetman: A czy po Mistrzostwach Świat w piłce nożnej kobiet pojawiły się w Polsce jakieś ciekawe biografie? Joanna Wiśniowska: Nic. (…) Jeżeli któraś z piłkarek doczeka się biografii, to będzie to Ewa Pajor, która jest królową strzelczyń Bundesligi. Czy Katarzyna Kiedrzynek, bramkarka reprezentacji Polski. A szkoda, bo piłkarki to bardzo często spore osobowości. Piłkarki, w przeciwieństwie do piłkarzy, bardzo często zabierają głos, mówią wiele o dyskryminacji, mówią o nierówności w płacach, warunkach pracy, o tym jak media poświęcają niewiele czasu kobiecej piłce. I to są bardzo charyzmatyczne postacie. Choćby Megan Rapinoe! Jeżeli wyobrażam sobie, że mogłaby się pojawić na naszym rynku biografia jakiejś piłkarki, to oprócz Marty, najwybitniejszej piłkarki w historii futbolu kobiecego, byłaby to biografia Megan Rapinoe, bohaterki jednej z okładek w „Wysokich Obcasach” i tekstu. Rapinoe jest lesbijką, bardzo dużo opowiada właśnie o dyskryminacji. Myślę, że wiele dziewczynek chciałoby być takie jak ona. I ona pasowałaby na bohaterkę książki, ale nie ma takiej książki u nas.

Szukasz dobrych książek o sporcie? Na prezent, dla siebie? Ten odcinek jest dla ciebie! O tym, co to znaczy „dobra książka o sporcie” i gdzie takie książki można znaleźć, rozmawiam z Joanną Wiśniowską, reporterką, która pisze o sporcie i dużo czyta na ten temat. Wiedzieliście, że o piłce nożnej piszą tacy pisarze jak Wojciech Kuczok i Martin Caparros? W podcaście mówimy też o tym, dlaczego tak trudno znaleźć w Polsce dobre książki o kobietach w sporcie. Fragment rozmowy: Joanna Wiśniowska: Michał Okoński napisał książkę o kibicu inteligencie.  I o tym, jak o futbolu można opowiedzieć inaczej. Tutaj mamy taki paradoks, że podczas zeszłorocznych mistrzostw świata w Rosji najlepsze teksty o mistrzostwach wychodziły spod pióra Michała, który nie jest dziennikarzem sportowym. Ale Okoński porusza takie wątki, które podnosi niewielu dziennikarzy sportowych. I „futbol jest okrutny” to książka obowiązkowa, jeżeli ktoś chce się wgłębić w piłkę nożną. Rafał Hetman: Ja w czasie mistrzostw świata czytałem teksty o piłce nożnej Wojciecha Kuczoka i to są rzeczywiście teksty literacko ciekawe, a poza tym pisarz zwraca uwagą na inne rzeczy niż dziennikarz sportowy, który jest ukierunkowany tylko na sport, na wynik. Joanna Wiśniowska: Osoby, które są spoza tego środowiska sportowego bardzo fajnie opowiadają, np. Martin Caparros na hiszpańskojęzycznej stronie „New York Timesa” tak świetnie opowiadał o Mundialu! (…) Rafał Hetman: A czy po Mistrzostwach Świat w piłce nożnej kobiet pojawiły się w Polsce jakieś ciekawe biografie? Joanna Wiśniowska: Nic. (…) Jeżeli któraś z piłkarek doczeka się biografii, to będzie to Ewa Pajor, która jest królową strzelczyń Bundesligi. Czy Katarzyna Kiedrzynek, bramkarka reprezentacji Polski. A szkoda, bo piłkarki to bardzo często spore osobowości. Piłkarki, w przeciwieństwie do piłkarzy, bardzo często zabierają głos, mówią wiele o dyskryminacji, mówią o nierówności w płacach, warunkach pracy, o tym jak media poświęcają niewiele czasu kobiecej piłce. I to są bardzo charyzmatyczne postacie. Choćby Megan Rapinoe! Jeżeli wyobrażam sobie, że mogłaby się pojawić na naszym rynku biografia jakiejś piłkarki, to oprócz Marty, najwybitniejszej piłkarki w historii futbolu kobiecego, byłaby to biografia Megan Rapinoe, bohaterki jednej z okładek w „Wysokich Obcasach” i tekstu. Rapinoe jest lesbijką, bardzo dużo opowiada właśnie o dyskryminacji. Myślę, że wiele dziewczynek chciałoby być takie jak ona. I ona pasowałaby na bohaterkę książki, ale nie ma takiej książki u nas.

#41: Dobre książki o sporcie i kobietach w sporcie. Gdzie je znaleźć, mówi Joanna Wiśniowska

Pamiętacie książkę o Hiszpanii "Pył z landrynek" Katarzyny Kobylarczyk? Teraz autorka wraca z nowym reportażem. Najnowsza książka polskiej reporterki o Hiszpanii jest całkowitym rewersem poprzedniej wydanej 6 lat temu. W „Strupie” Kobylarczyk odkrywa przed czytelnikami to, co znajduje się pod powierzchnią wypalonej słońcem hiszpańskiej ziemi i do dziś dzieli Hiszpanię na pół. I jest to bardzo ciekawa książka.  Oto fragment rozmowy: Katarzyna Kobylarczyk: Cała hiszpańska transformacja od dyktatury do monarchii konstytucyjnej oparła się na pakcie milczenia – robimy „grubą kreskę”, nie pociągamy do odpowiedzialności nikogo. Przecież wielu polityków dawnego reżimu przeszło gładko do parlamentu. Bardzo często znajomi Hiszpanie mówili mi: zauważ, przecież cała nasza transformacja była oparta na tym, że nie pamiętamy, że zapominamy, patrzymy w przyszłość a nie w przeszłość. (…) Mam wrażenie, i to jest perspektywa bardziej europejska niż hiszpańska, że transformacja polska i hiszpańska, w odróżnieniu od rumuńskiej, zawsze była pokazywana jako modelowa, jako dobra, zrobiona bezkrwawo, bez zemsty, bez nienawiści, tak spokojnie, pokojowo przeprowadzona, że to był karnawał wolności. I co ciekawe, po kilku dekadach od tych transformacji nagle się okazuje, że ta pamięć w jakiś toksyczny sposób wraca i zatruwa trochę debatę, czy to polityczną czy w ogóle życie społeczne. Wracają te podziały. Rozmawiałam na ten temat z antropolożką, Holenderką z pochodzenia, dla niej polska transformacja i hiszpańska transformacja wydawała się dobrze zrobiona, idealne wręcz.  A jednak okazało się, że w społeczeństwie nie jest odbierana jako idealna, jednak społeczeństwo czuje, że czegoś nie załatwiło, że nie było tej sprawiedliwości, winni nie zostali ukarani. Rafał Hetman: Czyli jednak chęć zemsty…? Katarzyna Kobylarczyk: Czy to jest chęć zemsty? Czy to jest chęć sprawiedliwości? I gdzie leży granica między tymi dwoma? U nas mieliśmy wyciąganie teczek, okazało się że mamy agentów, którzy nie zostali rozliczeni, których trzeba by ukarać. W Hiszpanii na pewno niektórzy chcieliby, żeby ukarano tych, którzy rozstrzeliwali albo którzy wydawali wyroki.

Pamiętacie książkę o Hiszpanii "Pył z landrynek" Katarzyny Kobylarczyk? Teraz autorka wraca z nowym reportażem. Najnowsza książka polskiej reporterki o Hiszpanii jest całkowitym rewersem poprzedniej wydanej 6 lat temu. W „Strupie” Kobylarczyk odkrywa przed czytelnikami to, co znajduje się pod powierzchnią wypalonej słońcem hiszpańskiej ziemi i do dziś dzieli Hiszpanię na pół. I jest to bardzo ciekawa książka. Oto fragment rozmowy: Katarzyna Kobylarczyk: Cała hiszpańska transformacja od dyktatury do monarchii konstytucyjnej oparła się na pakcie milczenia – robimy „grubą kreskę”, nie pociągamy do odpowiedzialności nikogo. Przecież wielu polityków dawnego reżimu przeszło gładko do parlamentu. Bardzo często znajomi Hiszpanie mówili mi: zauważ, przecież cała nasza transformacja była oparta na tym, że nie pamiętamy, że zapominamy, patrzymy w przyszłość a nie w przeszłość. (…) Mam wrażenie, i to jest perspektywa bardziej europejska niż hiszpańska, że transformacja polska i hiszpańska, w odróżnieniu od rumuńskiej, zawsze była pokazywana jako modelowa, jako dobra, zrobiona bezkrwawo, bez zemsty, bez nienawiści, tak spokojnie, pokojowo przeprowadzona, że to był karnawał wolności. I co ciekawe, po kilku dekadach od tych transformacji nagle się okazuje, że ta pamięć w jakiś toksyczny sposób wraca i zatruwa trochę debatę, czy to polityczną czy w ogóle życie społeczne. Wracają te podziały. Rozmawiałam na ten temat z antropolożką, Holenderką z pochodzenia, dla niej polska transformacja i hiszpańska transformacja wydawała się dobrze zrobiona, idealne wręcz.  A jednak okazało się, że w społeczeństwie nie jest odbierana jako idealna, jednak społeczeństwo czuje, że czegoś nie załatwiło, że nie było tej sprawiedliwości, winni nie zostali ukarani. Rafał Hetman: Czyli jednak chęć zemsty…? Katarzyna Kobylarczyk: Czy to jest chęć zemsty? Czy to jest chęć sprawiedliwości? I gdzie leży granica między tymi dwoma? U nas mieliśmy wyciąganie teczek, okazało się że mamy agentów, którzy nie zostali rozliczeni, których trzeba by ukarać. W Hiszpanii na pewno niektórzy chcieliby, żeby ukarano tych, którzy rozstrzeliwali albo którzy wydawali wyroki.

#40: Hiszpania jakiej nie znacie. O książce "Strup" rozmawiam z Katarzyną Kobylarczyk

Autorka zbioru reportaży o kobietach w Japonii "Kwiaty w pudełku" Karolina Bednarz opowiada o najciekawszych książkach japońskich pisarzy i pisarek dostępnych w polskich księgarniach. Z reporterką, która jest również wydawczynią i księgarką, spotkałem się z okazji pierwszych urodzin księgarni Tajfuny z literaturą z Azji i wydawnictwa o tej samej nazwie, założonego przez Karolinę Bednarz i Annę Wołcyrz.Poniżej fragment rozmowy, w którym akurat nie rozmawiamy o literaturze, ale o księgarniach w Polsce i księgarni Tajfuny, którą Karolina Bednarz współprowadzi:Karolina Bednarz: Jesteśmy mocno wybredne, więc wybieramy książki, które są zrobione dobrze. Więc jeśli tłumaczenie okazuje się słabe, to po prostu nie sprzedajemy tej książki, nawet jeśli wydawnictwo dobija się do mych drzwi i spamuje mnie mailami, to mówię: sorry, nie, wydajcie coś dobrego i wtedy przyjdźcie do nas.Rafał Hetman: To jest rzadka postaw wśród księgarzy.KB: Tak, ale to jest jedna z takich decyzji, która sprawiła, że ludzie nam ufają. My szanujemy naszych czytelników, a potem wsparcie wraca do nas. Mówiłeś, że księgarnie kameralne upadają. I my to widzimy. Tutaj na Chmielnej zamkną się Supersalon, Wytwórnia się zamyka. To jest tuż obok. Dlatego też przy każdej premierze naszej książki robimy przedsprzedaż w księgarniach. I też wszyscy uważali, że to jest głupie i bez sensu. Przychodzili do nas wydawcy z wydawnictw, które znamy, i mówili: księgarze nie płacą, nie ufajcie księgarzom, trzeba od razu do Empiku, do Bonito, tam się robi biznes, a nie jakieś tam małe sklepiki będziecie wspierać. I ja tak słucham i mówię: ale przecież to jest bez sensu, przecież ja też jestem księgarnią kameralną. I zawsze ten tydzień, dwa wcześniej nasze książki są w księgarniach i to też sprawiło, że księgarze nas lubią. Mam nadzieję.(…)Chcemy pokazać i sobie i ludziom dookoła działającym w kulturze, że księgarnie są fajne, że są miejscem spotkań i że nie każda księgarnia upada. Bo nawet ty powiedziałeś, że księgarnie upadają, i to jest ten przekaz, który ludzie mają bardzo mocno wryty w głowach. I ja bym chciała, żeby obok tych opowieści o księgarniach które upadają albo że czytelnictwo siada albo o niedofinansowanych festiwalach, żeby obok tego też się pojawiały historie o wydawnictwach, księgarniach, czy wydarzeniach, które są fajne i sobie dobrze radzą.(…)Media często piszą o takich miejscach, kiedy jest już za późno: ojeju, upada księgarnia. (…) i wtedy jest taki wielki hałas na Facebooku, o Jezu, to zróbmy zrzutkę. Ale ziomki, zrzutka 10 czy 20 tys. złotych nic nie da. Chodzi o wspieranie regularnie miesiącami, latami miejsca, które lubisz. Z jednej strony chcemy mieć ładne kameralne księgarnie i kawiarnie i małe piekarenki, żeby było jak w Berlinie czy Londynie, żeby te małe sklepiki na ulicach były. A z drugiej, żeby te książki kosztowały najlepiej kosztowały 10 złotych i przychodziły nam prosto do rąk.

Autorka zbioru reportaży o kobietach w Japonii "Kwiaty w pudełku" Karolina Bednarz opowiada o najciekawszych książkach japońskich pisarzy i pisarek dostępnych w polskich księgarniach. Z reporterką, która jest również wydawczynią i księgarką, spotkałem się z okazji pierwszych urodzin księgarni Tajfuny z literaturą z Azji i wydawnictwa o tej samej nazwie, założonego przez Karolinę Bednarz i Annę Wołcyrz. Poniżej fragment rozmowy, w którym akurat nie rozmawiamy o literaturze, ale o księgarniach w Polsce i księgarni Tajfuny, którą Karolina Bednarz współprowadzi: Karolina Bednarz: Jesteśmy mocno wybredne, więc wybieramy książki, które są zrobione dobrze. Więc jeśli tłumaczenie okazuje się słabe, to po prostu nie sprzedajemy tej książki, nawet jeśli wydawnictwo dobija się do mych drzwi i spamuje mnie mailami, to mówię: sorry, nie, wydajcie coś dobrego i wtedy przyjdźcie do nas. Rafał Hetman: To jest rzadka postaw wśród księgarzy. KB: Tak, ale to jest jedna z takich decyzji, która sprawiła, że ludzie nam ufają. My szanujemy naszych czytelników, a potem wsparcie wraca do nas. Mówiłeś, że księgarnie kameralne upadają. I my to widzimy. Tutaj na Chmielnej zamkną się Supersalon, Wytwórnia się zamyka. To jest tuż obok. Dlatego też przy każdej premierze naszej książki robimy przedsprzedaż w księgarniach. I też wszyscy uważali, że to jest głupie i bez sensu. Przychodzili do nas wydawcy z wydawnictw, które znamy, i mówili: księgarze nie płacą, nie ufajcie księgarzom, trzeba od razu do Empiku, do Bonito, tam się robi biznes, a nie jakieś tam małe sklepiki będziecie wspierać. I ja tak słucham i mówię: ale przecież to jest bez sensu, przecież ja też jestem księgarnią kameralną. I zawsze ten tydzień, dwa wcześniej nasze książki są w księgarniach i to też sprawiło, że księgarze nas lubią. Mam nadzieję. (…) Chcemy pokazać i sobie i ludziom dookoła działającym w kulturze, że księgarnie są fajne, że są miejscem spotkań i że nie każda księgarnia upada. Bo nawet ty powiedziałeś, że księgarnie upadają, i to jest ten przekaz, który ludzie mają bardzo mocno wryty w głowach. I ja bym chciała, żeby obok tych opowieści o księgarniach które upadają albo że czytelnictwo siada albo o niedofinansowanych festiwalach, żeby obok tego też się pojawiały historie o wydawnictwach, księgarniach, czy wydarzeniach, które są fajne i sobie dobrze radzą. (…) Media często piszą o takich miejscach, kiedy jest już za późno: ojeju, upada księgarnia. (…) i wtedy jest taki wielki hałas na Facebooku, o Jezu, to zróbmy zrzutkę. Ale ziomki, zrzutka 10 czy 20 tys. złotych nic nie da. Chodzi o wspieranie regularnie miesiącami, latami miejsca, które lubisz. Z jednej strony chcemy mieć ładne kameralne księgarnie i kawiarnie i małe piekarenki, żeby było jak w Berlinie czy Londynie, żeby te małe sklepiki na ulicach były. A z drugiej, żeby te książki kosztowały najlepiej kosztowały 10 złotych i przychodziły nam prosto do rąk.

#34: Dobre książki o Japonii. Rozmowa z Karoliną Bednarz, autorką reportażu "Kwiaty w pudełku" 

W najnowszym odcinku podcastu podsumowujemy razem z Kasią Daniluk, księgarką z księgarni Korekty w Warszawie, ostatnie tygodnie na polskim rynku książek. Komentujemy werdykt jury Nagrody Literackiej Nike i rozmawiamy o ciekawych książkach, które pojawiły się w ostatnim czasie w księgarniach.Dziś mówimy o następujących książkach: „Nie ma” Mariusza Szczygła, „Krótkiej wymianie ognia” Zyty Rudzkiej, „Jeszcze kocham…” Anny Świrszczyńskiej, „Wędrownym zakładzie fotograficznym” Agnieszki Pajączkowskiej, „Nauce o klimacie” Aleksandry E. Kardaś, Marcina Popkiewicza, Szymona Malinowskiego, „Scenach z życia rodzinnego” Grety Thunberg, Beaty Ernman, Maleny Ernman, Svante Thunberg, a także o „Białym morzu” Roya Jacobsena i „Kocie niebieskim” Martyny Bundy.Fragment rozmowy:Kasia Daniluk: Książka Zyty Rudzkiej podobała mi się, bo jest bardzo esencjonalna, emocjonalna, zmysłowa. I bliska mnie, jako kobiecie. Bohaterką książki jest kobieta dojrzała, poetka. Z bogatym życiem wewnętrznym i bogatym życiem zewnętrznym. Ma nieprzeciętą pępowinę z mężem. Jest wciąż nienasycona życia. To książka żywa i przejmująca. Bardzo jej kibicowałam. Szkoda, że nie można przyznać dwóch nike.Rafał Hetman: To nie Nobel…(…)RH: To jest też ciekawe, że seksualna energia głównej bohaterki, która od niej bije, zwraca największą uwagę czytelników. A przecież, tak jak powiedziałaś, to jest książka o relacjach między ludźmi. A ten erotyzm aż tak dużo miejsca nie zajmuje w tej książce.KD: Te relacje są głębokie…RH: Pogmatwane.KD. Dużo jest niezałatwionych spraw. I to jest ciekawe dla czytelnika.

W najnowszym odcinku podcastu podsumowujemy razem z Kasią Daniluk, księgarką z księgarni Korekty w Warszawie, ostatnie tygodnie na polskim rynku książek. Komentujemy werdykt jury Nagrody Literackiej Nike i rozmawiamy o ciekawych książkach, które pojawiły się w ostatnim czasie w księgarniach. Dziś mówimy o następujących książkach: „Nie ma” Mariusza Szczygła, „Krótkiej wymianie ognia” Zyty Rudzkiej, „Jeszcze kocham…” Anny Świrszczyńskiej, „Wędrownym zakładzie fotograficznym” Agnieszki Pajączkowskiej, „Nauce o klimacie” Aleksandry E. Kardaś, Marcina Popkiewicza, Szymona Malinowskiego, „Scenach z życia rodzinnego” Grety Thunberg, Beaty Ernman, Maleny Ernman, Svante Thunberg, a także o „Białym morzu” Roya Jacobsena i „Kocie niebieskim” Martyny Bundy. Fragment rozmowy: Kasia Daniluk: Książka Zyty Rudzkiej podobała mi się, bo jest bardzo esencjonalna, emocjonalna, zmysłowa. I bliska mnie, jako kobiecie. Bohaterką książki jest kobieta dojrzała, poetka. Z bogatym życiem wewnętrznym i bogatym życiem zewnętrznym. Ma nieprzeciętą pępowinę z mężem. Jest wciąż nienasycona życia. To książka żywa i przejmująca. Bardzo jej kibicowałam. Szkoda, że nie można przyznać dwóch nike. Rafał Hetman: To nie Nobel… (…) RH: To jest też ciekawe, że seksualna energia głównej bohaterki, która od niej bije, zwraca największą uwagę czytelników. A przecież, tak jak powiedziałaś, to jest książka o relacjach między ludźmi. A ten erotyzm aż tak dużo miejsca nie zajmuje w tej książce. KD: Te relacje są głębokie… RH: Pogmatwane. KD. Dużo jest niezałatwionych spraw. I to jest ciekawe dla czytelnika.

#33: Dziewięć ciekawych książek. Literackie podsumowanie ostatnich tygodni z Kasią Daniluk

W trzydziestym drugim odcinku podcastu rozmawiam z Wojciechem Orlińskim autorem książki "Człowiek, który wynalazł internet", czyli biografii urodzonego w Polsce Paula Barana.Odcinek przygotowany jest we współpracy z Wydawnictwem Agora. I dzięki tej współpracy mamy dla was konkurs, o którym mówimy w rozmowie. Do wygrania jest 5 egzemplarzy książki Wojciecha Orlińskiego.A oto fragment rozmowy:Wojciech Orliński: Baran był pierwszym człowiekiem, który ostrzegał przed Internetem i który go krytykował. Nie mógł tego robić nikt przed nim, bo zanim zaczęto koncepcję internetu wcielać w życie, zanim ona przybrała finalny kształt, Baran już zauważył, jakie może nieść ze sobą złe skutki.(…)To interesujące, że ta krytyka była bardzo współczesna: przed nowymi rodzajami przestępczości, przed zagrożeniami dla demokracji, przed zagrożeniami dla prywatności, przed zagrożeniami dla mediów. To był kwiecień 1965. A najwcześniejsza rzecz, którą możemy nazwać transmisją internetową, to był październik 1969. Za chwilę 50. Urodziny internetu. A więc Baran ostrzegał nas już na cztery lata przed uruchomieniem internetu.(…)Baran miał bardzo sensowne propozycje, jak stworzyć regulacje, które by nas zabezpieczały. Ten stan prawny, który mamy teraz jest taką straszną partaniną. On dokładnie przed tym ostrzegał, że jak nie zadba się o to na samym początku, to później nakładane na to „łatki” będą drogie i mało skuteczne. RODO jest właśnie taką próbą wsadzenia takiej „łatki” regulacyjnej. Ale ponieważ nie można zmienić tego wszystkiego, co już zrobiono na początku, czyli np. producent systemu operacyjnego nie podlega żadnej niczyjej kontroli, a to jest złe. Oczywiście, jeśli producenta na czymś przyłapią, to nałożą na niego karę, ale to jest rozpaczliwie mało. I to jest rozpaczliwie nieskuteczne.(…)W związku z tym, drodzy słuchacze, wszystko tu jest tak skonstruowane, że na samym końcu okazuje się, że wy nie macie żadnych praw.

W trzydziestym drugim odcinku podcastu rozmawiam z Wojciechem Orlińskim autorem książki "Człowiek, który wynalazł internet", czyli biografii urodzonego w Polsce Paula Barana. Odcinek przygotowany jest we współpracy z Wydawnictwem Agora. I dzięki tej współpracy mamy dla was konkurs, o którym mówimy w rozmowie. Do wygrania jest 5 egzemplarzy książki Wojciecha Orlińskiego. A oto fragment rozmowy: Wojciech Orliński: Baran był pierwszym człowiekiem, który ostrzegał przed Internetem i który go krytykował. Nie mógł tego robić nikt przed nim, bo zanim zaczęto koncepcję internetu wcielać w życie, zanim ona przybrała finalny kształt, Baran już zauważył, jakie może nieść ze sobą złe skutki. (…) To interesujące, że ta krytyka była bardzo współczesna: przed nowymi rodzajami przestępczości, przed zagrożeniami dla demokracji, przed zagrożeniami dla prywatności, przed zagrożeniami dla mediów. To był kwiecień 1965. A najwcześniejsza rzecz, którą możemy nazwać transmisją internetową, to był październik 1969. Za chwilę 50. Urodziny internetu. A więc Baran ostrzegał nas już na cztery lata przed uruchomieniem internetu. (…) Baran miał bardzo sensowne propozycje, jak stworzyć regulacje, które by nas zabezpieczały. Ten stan prawny, który mamy teraz jest taką straszną partaniną. On dokładnie przed tym ostrzegał, że jak nie zadba się o to na samym początku, to później nakładane na to „łatki” będą drogie i mało skuteczne. RODO jest właśnie taką próbą wsadzenia takiej „łatki” regulacyjnej. Ale ponieważ nie można zmienić tego wszystkiego, co już zrobiono na początku, czyli np. producent systemu operacyjnego nie podlega żadnej niczyjej kontroli, a to jest złe. Oczywiście, jeśli producenta na czymś przyłapią, to nałożą na niego karę, ale to jest rozpaczliwie mało. I to jest rozpaczliwie nieskuteczne. (…) W związku z tym, drodzy słuchacze, wszystko tu jest tak skonstruowane, że na samym końcu okazuje się, że wy nie macie żadnych praw.

#32: O człowieku, który wynalazł internet. Rozmowa z Wojciechem Orlińskim

W trzydziestym pierwszym odcinku podcastu rozmawiamy o książkach i pieniądzach. Michał Michalski z ArtRage.pl i biblioteczka.net opowiada o swoich biznesach książkowych - o tym jak książki sprzedaje, wydaje i rozwozi pracownikom korporacji.Fragment naszej rozmowy: Rafał Hetman: Dostarczasz do firm książki, tak jak się dostarcza owoce. Skąd pomysł, żeby stworzyć taki biznes? Przecież nikt nie czyta książek.Michał Michalski: Nie, to nie jest tak, że nikt nie czyta. A nawet jeśli nie czyta, to mamy taką misję, że może zacznie, bo dostaje coś za darmo. To są takie owocowe czwartki, tylko że nie owoce, a książki i nie raz w tygodniu tylko raz w miesiącu. A poza tym wszystko jest dokładnie to samo. Przywozimy pakiet książek. To są pakiety przez nas dobrane.RH: Na jakiej zasadzie dobrane?MM: Że ma być dobre. Ale to nie znaczy, że to musi być ambitne. Chodzi o to, żeby każdy w takim pakiecie mógł znaleźć coś dla siebie.(...)RH: Jak przekonujecie, że warto skorzystać z waszej usługi?MM: Naszym naczelnym argumentem jest usprawnienie komunikacji, która jest gigantycznym problemem w korporacjach, gdzie przewalasz się mailami, odbywasz masę bezsensownych spotkań, głównie dlatego, że ludzie nie rozumieją siebie nawzajem. Nie nauczysz się lepiej porozumiewać z ludźmi z podręcznika „Jak porozumiewać się z ludźmi lepiej”. A tylko za pomocą czytania literatury, wzbogacanie swojego słownictwa i zwiększanie empatii. Ludzie, którzy już się odzywają do nas po książki, są tego świadomi.Inną rzeczą jest też aspekt integracyjny. Przywozimy te książki raz w miesiącu. Idzie mail po firmie, tak jak wtedy, kiedy przychodzi „pan kanapka”. Ludzie wtedy faktycznie się zbierają w kuchni czy na recepcji i wybierają coś dla siebie i rozmawiają ze sobą. I kiedy chcą książkę pożyczyć, czy kolejną wziąć, to rozmawiają między sobą, dyskutują o tym tak samo, jak się rozmawia o filmach czy o muzyce.(…)Bardzo fajnie działa to w software housach, firmach programistycznych, które biorą od nas książki. Gdzie jest problem z tym, żeby ludzie rozmawiali ze sobą, odklejali się od tych komputerów. To się przyjmuje. Nawet jeśli na początku byli sceptyczni i mówili: my byśmy chcieli tylko książki z zakresu IT. Nie samą pracą człowiek żyje. Książka to jest dodatkowa forma relaksu.

W trzydziestym pierwszym odcinku podcastu rozmawiamy o książkach i pieniądzach. Michał Michalski z <a href="http://ArtRage.pl" rel="nofollow" target="_blank">ArtRage.pl</a> i <a href="http://biblioteczka.net" rel="nofollow" target="_blank">biblioteczka.net</a> opowiada o swoich biznesach książkowych - o tym jak książki sprzedaje, wydaje i rozwozi pracownikom korporacji. Fragment naszej rozmowy:  Rafał Hetman: Dostarczasz do firm książki, tak jak się dostarcza owoce. Skąd pomysł, żeby stworzyć taki biznes? Przecież nikt nie czyta książek. Michał Michalski: Nie, to nie jest tak, że nikt nie czyta. A nawet jeśli nie czyta, to mamy taką misję, że może zacznie, bo dostaje coś za darmo. To są takie owocowe czwartki, tylko że nie owoce, a książki i nie raz w tygodniu tylko raz w miesiącu. A poza tym wszystko jest dokładnie to samo. Przywozimy pakiet książek. To są pakiety przez nas dobrane. RH: Na jakiej zasadzie dobrane? MM: Że ma być dobre. Ale to nie znaczy, że to musi być ambitne. Chodzi o to, żeby każdy w takim pakiecie mógł znaleźć coś dla siebie. (...) RH: Jak przekonujecie, że warto skorzystać z waszej usługi? MM: Naszym naczelnym argumentem jest usprawnienie komunikacji, która jest gigantycznym problemem w korporacjach, gdzie przewalasz się mailami, odbywasz masę bezsensownych spotkań, głównie dlatego, że ludzie nie rozumieją siebie nawzajem. Nie nauczysz się lepiej porozumiewać z ludźmi z podręcznika „Jak porozumiewać się z ludźmi lepiej”. A tylko za pomocą czytania literatury, wzbogacanie swojego słownictwa i zwiększanie empatii. Ludzie, którzy już się odzywają do nas po książki, są tego świadomi. Inną rzeczą jest też aspekt integracyjny. Przywozimy te książki raz w miesiącu. Idzie mail po firmie, tak jak wtedy, kiedy przychodzi „pan kanapka”. Ludzie wtedy faktycznie się zbierają w kuchni czy na recepcji i wybierają coś dla siebie i rozmawiają ze sobą. I kiedy chcą książkę pożyczyć, czy kolejną wziąć, to rozmawiają między sobą, dyskutują o tym tak samo, jak się rozmawia o filmach czy o muzyce. (…) Bardzo fajnie działa to w software housach, firmach programistycznych, które biorą od nas książki. Gdzie jest problem z tym, żeby ludzie rozmawiali ze sobą, odklejali się od tych komputerów. To się przyjmuje. Nawet jeśli na początku byli sceptyczni i mówili: my byśmy chcieli tylko książki z zakresu IT. Nie samą pracą człowiek żyje. Książka to jest dodatkowa forma relaksu.

#31: Ile można zarobić na książkach? O książkowych biznesach rozmawiam z Michałem Michalskim

The best podcast episodes of anyone with an interesting story. With famous guests like Obama, LeBron James, Drake, Oprah Winfrey, Richard Branson, Michelle Obama, Serena Williams, to anyone who has a unique and interesting story to tell. Add episodes you're interested into your queue below!

Best Episodes: Personal Stories & Great Interviews

The Best Multi-Part Documentaries, with documentaries on Obama, Federer vs Nadal, the making of Star Wars, Netflix vs Blockbuster and more. Add episodes you're interested into your queue below!